Başbakan Özal, diğer gazetecilerin sorularını dahi beklemeden sinirli bir şekilde "basın toplantımız burada bitmiştir," diyerek alelacele konferans salonunu terk ediyor. Salona girişte en azından bizimle selamlaşma lütfunda bulunan Türkiye´den gelmiş meslektaşlarımız da bize Allahaısmarladık demeden büyük hışımla Özal´ın ardından koşturuyor. Ve bu olaydan birkaç hafta sonra da demokrasi şampiyonu başbakanın direktifiyle TC Brüksel Başkonsolosluğu bizim vatandaşlıktan atıldığımıza dair bakanlar kurulu kararını iadeli taahhütlü mektupla ikinci kez tebliğ ediyor.

Evet, üstümüze kondurmamak mümkün değil. Artık çifte kavrulmuş, belgeli "vatansız"larız. Nolan gibi, Sabiha Sertel gibi, Nazım Hikmet gibi, Haymatlos Rıza gibi apatridiz, haymatlosuz. Tüm bu birikimlerledir ki, Brüksel´deki o çok kültürlü toplantıda ağzımdan kendiliğinden "vatansız" kelimesi çıkıyor. Toplantı sonrası Güney Garı´ndan Oostende trenine atlayıp kendimi Jacques Brel´in hırçın Kuzey Denizi sahiline atıyorum. Yüreğim kabarık, ufkun sonsuzluğunu seyrederek kumsalı arşınlarken doğudan esen soğuk rüzgar teselli edercesine anlımı okşuyor. Birden büyük ozan Tevfik Fikret´in dizesi dökülüyor dudaklarımdan. Toprak vatanım, nev-i beşer milletim.

Özellikler